zjawiska emocjonalne
Zjawiska emocjonalne występujące w rodzinie z dzieckiem niewidomym
1. Etapy przystosowania emocjonalnego do sytuacji kryzysowej
Przyjście na świat niepełnosprawnego dziecka w sposób nieoczekiwany zmienia sytuacje rodziny: wywołuje kryzys. Proces emocjonalnego przystosowania do traumatycznego przeżycia dzieli się na 4 etapy: szok, fazę reakcji adaptację, orientację (Olechnowicz, 1988).
2. Dominujące uczucia
Żal, złość poczucie winy, poczucie krzywd, małej wartości, zagubienia, lek towarzyszą członkom rodziny dziecka kalekiego przez miesiące i lata. Zwłaszcza lęk jest wszechobecny, pojawia się w każdej niemal sferze życia codziennego. Aby poradzić sobie z dominującymi w jej życiu negatywnymi uczuciami, matka dziecka koncentruje się na pracy domowej, drobiazgowo wypełnia wszelkie zalecenia lekarzy lub pogrążona w apatii, rezygnuje z jakichkolwiek działań na rzecz poprawy stanu zdrowia dziecka. Innym mechanizmem obronnym jest izolowanie się od rodziny, placówek pomocy, sąsiadów.
4. Problemy małżeńskie i rodzinne
Pojawienie się w rodzinie przewlekle chorego dziecka narusza znacznie jej równowagę emocjonalną. Jeśli codzienna komunikacja pomiędzy małżonkami była prawidłowa, istnieje szansa na porozumienie się i w tej, tak trudnej kwestii. W przeciwnym wypadku pojawiają się dodatkowe, trudne do zniesienia emocje, nieporozumienia. Małżonkowie wzajemnie się obwiniaj, obarczają za to, co się stało, rodzinę męża (lub żony), pojawia się niechęć do współżycia seksualnego, szukanie ucieczki w alkoholizm lub nadmiernej pracy.
5. Kontakty w środowisku rodzinnym i społecznym
Izolacja od ludzi, o której wcześniej wspomniałam, często dotyczy nawet kontaktu z krewnymi i przyjaciółmi. Zdarza się, że matka nie jest w stanie, bez poczucia przykrości, p[strzec na zdrowe dzieci. Nie widzi sensu spotykania się z koleżankami, nie znajduje z nimi wspólnych tematów do rozmów. Ma poczucie, że jej życie z chwila urodzenia się kalekiego dziecka zaczęło odbiegać od normy. Nawet spokrewnione osoby z najbliższego otoczenia nie potwierdzają, że problemy dziecka specjalnej troski są rozumiane. Często jedynego wsparcia udzielają pracownicy placówek specjalistycznych lub rodzice dotknięci tym samym losem.
6. Dziecko w rodzinie inwalidów wzroku
Niewidomi lub słabo widzący rodzice maja najczęściej nadzieję, że dziecko, które urodzi się, będzie zdrowe, co stanie się rodzinnym sukcesem. Ma nobilitować ich w środowisku inwalidów wzroku, dodawać im poczucia wartości. Gdy okaże się, że potomek nie spełnia oczekiwań, tragedia rodziców dziecka obciążonego wada wcale nie jest mniejsza niż ta, która przezywa się w rodzinach niedotkniętych wcześniej inwalidztwem.
7. Realne korzyści
Czasami pomimo początkowego szoku, rodzice w pełni akceptują osobę niepełnosprawna. Jej bezradność przyczynia się do specyficznej więzi w rodzinie.
Komentarze
Prześlij komentarz